San Pedro de Atacama

Woensdag 6 maart We verblijven momenteel op n wonderbaarlijke plek. Een kleine oase aan de voet van een schitterend vulkaanlandschap aan de rand van de droogste woestijn ter wereld. Iedereen wil naar San Pedro en het is inmiddels een bekend gebied geworden, voor hippies, liefhebbers van woestijnen, extreme sporten of archeologen. Gisterochtend al om 7 uur naar de luchthaven gebracht. (Je moet hier trouwens wel altijd cash geld hebben, want je kunt niet overal met card betalen. Taxi-chauffeur moest langs bank rijden zodat ik even kon pinnen). Onze vlucht met Sky had vertraging maar om 10 uur vlogen we naar Calama. Van hieruit hadden we n transfer geregeld naar San Pedro, nog zo'n 100 km verder. Wat n desolaat landschap. Echt geen enkele boom, huis of leven te bekennen. Wel zie je altijd hier in Chili in de verte het Andes gebergte met de besneeuwde toppen. De weg is goed, langs n liniaal getrokken door het woeste landschap. Af en toe n groen struikje. Waarom gaan we hierheen?

San Pedro was oorspronkelijk n nederzetting aan het gelijknamige riviertje. Hier zijn dus wel bomen en groen. Zo'n 20 jaar geleden ontdekten rugzaktoeristen deze plek en sindsdien is het slaperige plaatsje uitgedijd en is men de uitzonderlijke natuur gaan bewonderen. Alle huisjes zijn in dezelfde blokhut stijl gebouwd met veranda's en binnenplaatsjes. Het lijkt of je een dorp inrijdt van de cowboys in het wilde westen. Veel zand en stof op de wegen ( en op alles dus). We kwamen pas tegen half 3 bij ons hotel aan. Kregen n kamer (huisje) aan zo'n binnenplaats. Schitterend. Maar we hadden een Tour geboekt, die om 3 uur zou starten. Altijd behulpzaam en vriendelijk regelde de hoteleigenaresse dat de bus ons zou ophalen bij ons hotel en dat gebeurde ook. We hadden de moonvalley en death valley Tour geboekt met de zonsondergang . Dus eerst nog wat water ingeslagen want het is bloedheet hier. Als je foto's van de moonvalley ziet, weet je waarom dit zo genoemd wordt. We reden door zoutgebergtes in indrukwekkende formaties naar de vallei, die ontstaan is door vulkanische en tectonische beweging en erosie. Samen met felle wind, zon en grote temperatuurschommelingen zijn deze bergwanden gekneed en ontstaan. Het is echt een surrealistisch landschap. We hadden diverse stops, kregen uitleg en liepen aardig wat door de hitte. Maarten kon zich uiteraard weer uitleven met zijn camera. Maar het mooiste onderdeel van deze Tour kwam wat mij betreft toch aan het einde. Op een van de berghellingen van de maanvallei de zon onder zien gaan. Niet alleen het verdwijnen van de zon roodgekleurd achter de toppen en nissen van het maanlandschap. Maar vooral de kleuren die daarna verspreid worden over de woestijngrond, de mooiste tinten van geel, rood oranje tot purper. Dit is echt magnifiek! (En ik denk de reden dat wij hierheen zijn gekomen.) Met mensen gesproken op de Tour die hier enkele dagen verblijven. Zij gingen ook de tatiogeisers bezoeken, thermische baden, de zoutvlakten en flamingo observatieplaatsen bezoeken. Kortom, genoeg te beleven hier in de woestijn. Wij zijn s avond nog heerlijk gaan eten tegenover ons hotel. Ook zo'n bijzonder restaurantje met binnenplaats, rieten dak en live music (niet echt bijzonder). Daarna doodmoe gaan slapen. Morgen eerst uitslapen en bijkomen!!! De reisdagen en vooral de hitte hier zijn een beetje slopend. Je hebt even tijd nodig om bij te komen en alle indrukken te verwerken. Dus vandaag hier rustig op de binnenplaats mijn verslag typen en wat lezen. Straks nog even een wandeling door San Pedro en lunchen. Maarten wil nog kijken voor een mooie doek / kleed met de mooie kleuren die hier in Chili veel te zien zijn. Tegen half 4 worden we weer opgehaald en naar de luchthaven gebracht. Om half 7 vlucht terug naar Santiago. Hopen dan niet al te laat weer terug te zijn bij ons hotel aldaar. Morgen, donderdag staat een Tour naar de kust op het programma. Naar Valparaiso en Viña del mar.